حسرت پرواز 20(غزل پاياني)

شب هاي بي قراري دارم ز تو نشانه

روزي روم به پرواز از چنگ آشيانه

شايد شبي نباشم من در ميان شبها

امشب چرا نيابم بيداري شبانه

شايد صداي باران اندوه آسمان است

شايد ز روي شادي آبي كند روانه

تا بوي گل ستانم در باغ و گلسِتانم

از آتش جدايي در مي كشم زبانه

گلشن بود به پاييز ماتم سراي بلبل

بي روي گل نخواند از داغ دل ترانه

هرگز نجسته بلبل از روي گل جدايي

دستان چرخ گردون بنشسته در ميانه

بر چرخ چرخ گردون چرخيده ام سراسر

هرگز وفا نديدم از چرخه ي زمانه

در اين گذر كه هستيم دلبستگي كدام است

هرگز نمي توان بود جايي به نام خانه

چشمم ز روز اول از فال خود خبر داشت

از روي بي خيالي دم مي زد از بهانه

هامون اگر ببندي چشمت ز خود پسندي

مينوي خودشناسي در تو زند جوانه