روزگاری گذشت و پیر شدیم

روزگـاری گذشت و پیــر شدیم

               از غم و غصّـه مایه گیر شدیم

سالها سر رسید ، سـر به هوا

               سرمان گشت و سر به زیر شدیم

گـلِ گلـزارِ بیشـه هـا بودیم

               خــارِ خشکیـده ی کویـر شدیم

آسیــاب زمـانـه بـر سـرِمان

               آرد پاشیـد و ما خمیـر شدیم

زیـر بـار فلـک نمـی رفتیـم

               تاخت بـر مـا و ناگزیر شدیم

کوه بودیم، حیـف! همچون کاه

               در کـفِ بـادهــا اسیـر شدیم

واحد! از روزگـار هیـچ مگو!

               روزگـاری گـذشت و پیـر شدیم