اتاق شماره صفر

چهل سال است

که از مرگ من می گذرد

از مرگ من

که  چارچوب استخوانی ام از  چوبی درختی است

که در جلجتا جا ماند

مسیح بی مادری که  رود را  در رگهای خودش گریسته است

مردی که دریا قطره ای از اشک های اوست

و خورشید

زیر پلکهایش غروب می کند

چهل سال از مرگ من می گذرد

نقشه اقیانوس آرام بر پیشانی ام موج می زند

 و آرام پرچمی به رنگ چشم های مادرم

کفنم می شود

مادرم 

مادرم

مادرم

زنی که به وقت مرگ

کهکشانی از فرشته  در سر داشت

و آهسته گفت

چهل سال است که از مرگ تو می گذرد

تقدیم به مادرم  که با خون دل خوردن و دست های تهی بزرگم کرد

وسر بلند درگذشت