وقتی که باد می آید

از اين درختهاي خون‌آلوده

كه حتي سبزيشان نيز تيره‌تر است . . .

وقتي كه باد مي‌آيد

ياد عطرهايي مي‌افتي

كه لابلاي شاخ و برگهاي موهايشان

متجسد بود

و حالا فقـط

خنكي آنرا

ارث مي‌بري

تنه‌هايي كه پر از استخوان است

امروز هم در حال نيايش

در هيئتي ديگر

آسمان در لابلاي انگشتانمان

و طعم گس خاك

زير پوست چشمانش

اين بار صدايم بزن

تا بدانم هستي

وقتي كه باد مي‌آيد . . .

امیر عباس رحمتی