حسرت پرواز 6

مرغي زغم خويش رها شد به شهامت

در كوچه ي مي خانه بزد سر به اقامت

دل گشته دعا گويش اگر از بر ما رفت

شايد كه به منزل برسد سر به سلامت

تنها شدن از روز ازل آخر ما بود

هرگز به چنين غم نكنم ديده ملامت

كوتاهي دستم چه شود در ره مقصود

آيا برسد تا سر آن سروي قامت

روزي كه سپردم به تو دل را تو نگفتي

هرگز خبر اين همه اندوه و ندامت

كي در سخنت بود كه در قصه اين عشق

هم صحبت شب ها بشوم تا به قيامت

ديوانه دلم را كه غريب همه دنياست

در پاي غم عشق تو دادم به غرامت

هامون نگهش را ز غم و كار جهان شست

شايد كه نگاهش كني از روي كرامت