پرچین پلک

به جز آیینگی ای ماه من آیین تو نیست

که جز آیینه ز سر تا پی و پاچین تو نیست

طعم سوهان قمِ حاج حسین و پسران

خوردم از هر دو بسی، چون لب شیرین تو نیست[1]

باز واکن گره روسریت را که شب است

صبح جز گردن زیبای بلورین تو نیست

خوشۀ ماهِ درافتاده به یک برکۀ آب

به تر و تازگیِ خوشۀ پروین تو نیست

چشمهای تو دو تا جام جهان بین هستند

جام جم را اثر جام جهان بین تو نیست

چشم سبز تو ز پلک و مژه پرچین دارد

مرغ دل را سرِ ترکِ سرِ پرچین تو نیست