زلال عروضي پيوسته ي قافيه دار

حلقه بر در مي زند

بار ديگر سنگ بر سر مي زند

در بر رويش باز كرد و باب دل پوشيده گشت

بي شهادت بانگ محشر مي زند

حرف ديگر مي زند

او كه خنجر مي زند

بي سبب ناموس را سر مي زند

ادعاي بي گناهي مي كند هر لحظه اي

تيشه بر ديوار كوثر مي زند

طعنه بر زر مي زند

ناگهان بيمار شد

از غم تنهاييش بيزار شد

سر خوش از جام جدايي ، جانب آيينه رفت

چين به پيشاني بديد افکار شد

عاقبت او خوار شد