بی دل رسوا

خیسم از اشک ،در کوی تو پنهان نمودم قلب خود

این بی دل_ رسوا منم

برخوان تو این آواز را

سجده زنان پیموده ام این راه را


چو طالب باران مهر ، گشتم بلاها را سپر


من معتکف ؛

بر تن نمودم جامه ای را از گناه

هر گوشه ی ویرانه ای آباد، باد برهان مرا


تن خسته و رنجور من ،بشکسته دل؛ این از همه پنهان را


یارب...


دریاب دل اشفته و غمبار را


مجنون هر کوی توام...


کوی تو ای لیلای من...


دریاب این تن خسته ی اشفته را...

پ.ن:همین جا از شاه بانوی ناب صدف عظیمی تشکر میکنم که

ویرایش این چند خط خطی را به عهده گرفت و تبدیلش کرد به یه نیمایی

ممنونم صدف