بلور جان

من خدا را با توصیف شناختم

ولی گل را لمس کردم

ریه هایم را با اکسیژن سالها انباشتم

ولی چون ندیدمش باورش نکردم

دیدگانم فقط به دیدن تو عادت کرده اند

تو که نیستی جهان تاریکترین کابوس من است

شاید این سرنوشت محتوم من است

تا تو هستی زندگیم زیبا باشد

من از هجرانت کراهت دارم

از گمشدن در خود می ترسم

من از قبیله ی خدایان زمینیم

با هر دمت می میرم و با باز دمت متولد می شوم

تو همان اله ا ی که بودنت تمام بودن من است

و نبودنت پایان زمین در نظرم

تو از تبار دشتهایی

رودهایی

تو از جنس آسمانی

تو تماشاییترین چشم انداز منی

تو همان راز گل سرخی در نظر من

تو بلوریترین لحظه های منی

تو مینای جان منی

 ای خداوندگار لحظه های من