شوق ديدار

شب من بي رخ زيباي تو مهتابي نيست

پرتو روي تو روشن گر كاشانه كيست

جان من رخ بنما باز بتاب در شب من

زانكه تاريك شده زندگي و مامن من

من زشوقت جانا شعر وغزل ها خواندم

باده مي زدم و عقل ز وجودم راندم

به هواي رخ تو رقص سماع مي كردم

بي خود از خود شدم وآز رها مي كردم

تا درآنم حجابي كه ميان من وتوست

خانه دل بزدايم كه آن مامن توست

كن لطفي وبيا عمر كه رفت از دستم

لحظه ها گشت تمام،باده تمام،دل خستم

چشم بر در كه بيايي و ببينم رويت

گر نيايي بخزم تا برسم بر كويت

من نه آنم كه ندامت بكشم زين كارم

چون ز عقل و هوس و منطق و جبر بيزارم

.

.

رضا قنواتي (جنوبي)