فصل سوخته

اشک شرشر از ناودان چشمت می چکید

عشق هم نفس های اخرش را می کشید

کاش عمر این عشق مثل دیگرها نبود       

کاش عشق، در فصل سوخته هم می رسید

فصل  ابتذالی  که وهم  باران  داشت         

کاش عمق فریاد تشنه گان را می شنید

لا به لای آوار کهنه ی این شهر سرد        

کرم بی کسی خون لاشه ها را می مکید

آسمان من حجم این قفس نبود، کاش        

دست کودکی مرا ازحصار بیرون می کشید