سودای اناالحق...

سوز دل و آه عشق ، یارم چو نشانم داد
آن سلسله ی زلفش بی پرده نشانم داد

من خرقه ی رندانه هر صبح به تن کردم
او باده ی رحمانی ، هر شب به کامم داد

در کنگره ی زلفش ، از پختگی و خامی
از تـــــار دو گیسویش اسرار نثارم داد

در دایره ی خلقت ، جمعنـــــد چو عشاقان
او نقطه ی پرگاریست ، شهدش به جانم داد

در جایگه هستی او کل و منم جزئی
درویش بیا بنـــگر از جزء نجـــاتم داد

شمع و گل و پروانه ، هستند چو افسانه
سودای انالحق بین ، مستانه به یادم داد

در معرفت و عرفان بحث است ز بی رنگی
" یاور " تو خودت دانی،رنگی که به جانم داد