قاصدک

من، سرخی آسمون، یک پنجره انتظار، یک دشت تنهایی، و یک قاصدک همیشه بی خبر؛

کنار پنجره می نشینم به دور دستها چشم می دوزم چشم براه قاصدک می مانم؛

دلم می گیرد وقتی قاصدک سوار بر بال نسیم، بی تفاوت و مغرور از کنارم می گذرد؛

من می مانم و یک شوره زار دلتنگی

من می مانم و یک آسمان بغض فرو خورده

من می مانم و یک دریا اشک

من می مانم و یک دشت پر از گلهای تمنا و آرزو!