اشتباه میکردم...

اشتباه می کردم...
چه فرقی میکند
داشتن و نداشتنت...
وقتی حسرت ، مادر و
عقده ، فرزند ناخلف اوست...
و من هر روز در سوگ رفتنت
چنان مینوازم گیتار تنهایی ام را
که پرندگان از فرط جنون
پرواز را به یادها می سپارند...
چنان ناله میکنم آهنگ رفتنت را
که فرشتگان در عرش
مرثیه شیون میکنند بر بی کسیم...
و چنان کودکانه فریاد میزنم
داغ این دل معصوم را
که فرهاد و مجنون
بر سوگ می نشینند افسانه ها را...


پ.ن: بعد تو مجنون تیمارم میکند و
فرهاد پاشویه میکند احساسم را...