اين منم، آن تويي

آنکه از عرش به فرش تا ابد افتاده منم

آنکه از تیغ دلت جان به کف افتاده منم

گرچه از خاک  رهت سجده محفل شده ام

آنکه از آیینه چشم تر افتاده تویی

آنکه با یوسف گمگشته در افتاده منم

آنکه فرهاد شد از کوه بر افتاده منم

گرچه از سهم زمین گندم حوا شده ام

آنکه از دست دلش ظرف من افتاده تویی

آنکه از عشق تو با خویش درافتاده منم

آنکه تا رخ بنمایی ز رخ افتاده منم

گرچه چترت شدم و خیس نگاهت گشتم

آنکه سرما زده در بسترش افتاده تویی

آنکه در هر سخنش نام تو افتاده منم

آنکه در جنگ هوس از نفس افتاده منم

گرچه در چشم جهان همچو زلیخا شده ام                       

 آنکه یوسف شد و در چاه دل افتاده تویی

 منتظر حضور گرم شما و نقد و نظر ارزشمندتان هستم

سپاس فراوان :)