پگاهانه

شبی که خواب شیرینم هدر شد

نشستم تا که هنگام سحر شد

به تنهایی در آن تاریکی شب

هزاران غصه با من همسفر شد

نوشتم در میان لوحه ی دل

قضا آمد به دنبال قدر شد

کرارا" مرغ دل در دام صیاد

به صد ها زخمه ای بی بال و پر شد

بهای آرزوهای جوانی

فراتر از بهای سیم و زر شد

به یک حمد و ثنای عارفانه

دعای صبحگاهی معتبر شد

در آن خلوتگه تاریک *درویش*

نگاهم میزیان یک قمر شد .

سپاس و درود از دوستان عزیز و ادیبان گرامی و شاعران بزرگوار که با قدمهایشان باغ شعرم را صفا میبخشند . درود بر شما