معلول توانمند

مرا در کودکی دل مهربان بود

دو پایی سرکش و آهو رمان بود

به روی تور والیبال کوچه

دو دستم ساق دوش آسمان بود

 به ناگه تب به جانم شعله افکند

تمام دست و پایم نیمه جان بود

از آن پس طاقت رفتن ندارم

دو پایم بی عصب بی استخوان بود

کناری دور از بازی مکانم

عصا و گوشه گیری آشیان بود

تماشا حسرت صحرا دویدن

به روی شانه ی من سایه بان بود

تنم رنجور امّا روح سرکش

به درس و کار همچون پاسبان بود

کنون عمری گذشته با غم و درد

مرا مانند یک چشمک زنان بود

مسیری را که رفتم با اراده

جدالی سخت تر با سالمان بود

(از کوتاهی در قوافی پوزش میطلبم)

عباسعلی استکی 91/11/12