رهپای

رهپای را بگو

خستگی از پلک ها بتکان

رهگذر

خسته نبود

رَهبان

به شتاب

آمد

شوری در شفق

آبی،  تا... افق

جان به شورِش سپرده بود

زخم ها را می تکاند

 که خدا، جنبید

راهی به درون وا شد

رهیده بود...،  رهی

بر آن کرانه

که آسمان

به دریا

می پیوست،

و پرنده ای رها

بوسه زنان

در پنجه ی گشوده ی خورشید،

ناپدید...!

پی بست ! :

چه نگون بختیم!،

که نیکبختی

-چونان مرگ-

گامی و گاهی، پسِ ماست

و مجال درنگیدن و واپس نگریستنی

هرگز!

شیارهای درهم

-در نگاه آینه-

نقش تلخندی ست، ناتمام...