من و درخت

یه درخت خشک وبی برگ
میون جنگلی پر برگ
شده رهبر منی که
زندگیم میرفت لب مرگ

وقتی اون درخت تنها
سر میکرد با یخ و سرما
اون مسافر غریب هم
میومد کنار اون با

یه تنی لرزون لرزون
از یخ و سرما گریزون
اون پناه اورده بود به
اون درخت تو اون زمستون

تودل درخت یه سوراخ
بود و اون درخت میگفت اخ
وای از دست کسایی
که کردن درختو سوراخ

مسافر تو اون غریبی
با درخت اشنا شد
گفت ممنونم درختم
حزن اون درخت دوا شد

تو دل درخت جاشد

از یخ و سرما رها شد

توی اون غریبی و غم

اخ چه دوستی به پا شد

ای کسایی که تبر دار
میکنید جنگلو بر دار
جنگلا مامن مایند
خواه خفته یا که بیدار