بوم شعر

وقتی که تب میکنم

و گونه شعرهام گل می اندازد

مانا!

مانی روزگار من!

زیبا بکش

روی بوم شعر بیستون را آنقدر که فرهاد پایین نیاید

وشیرین عروس قصر خسرو شود.

مانا!

وقتی که تب میکنم و

هذیان روی پیرار جهان میزنم

به لهجه باران بکش

که روی دست فرهاد بلند شده ام

.

.

.

زیر چتر ابر ایستاده

آسمان به اندازه یک شعر خلوت است

وقتی که تب میکنم

بازهم عاشقترم بکش.