شب دوزخی

 بنشسته به تاریکی، افسرده، بپرهیزم
  در دوزخ خاموشی، با غصه هم آویزم

 بگرفته سیه دیوی در چمبر ناکامیم
  بفشرده گلو بغضی، در سینه لبریزم 

هیهات که بغض غم در هم شکند تا من
 زین لشکر اندوهم، با هق هقه بستیزم

بس ولوله و شورش برخیزم و برگیرم
این دخمه تاریکی، از پایه فرو ریزم

 وین کینه بر آشوبم بر دیو سیه بنیاد
  وز ذهن شرر بارم صد شعله برانگیزم

اما چه کنم دوزخ مغلوبه تاریکی ست                                      دل چاره ندارد جز ،از کینه بپرهیزم

ابلیس در این وادی بی دغدغه می راند
 باید که از این دوزخ برخیزم و بگریزم

نیاکوئی لنگرودی