تو ساکتی اما...

تو از تکرار جنون آور فصلها

    به کنج فرسودگی تاریخ وصل می شوی

    تو ساکتی اما

    صدها هزار واژه از تبلور نگاه تو سرریز می شود

    حجم وسیع زندگی بر بازوان تو حمل می شود

    اما،

    اما هنوز زندگی از دست تو نیفتاده بر زمین

    تو ساکتی اما

    به بازی جغدهای شوم

    سوت پایان میزنی

    و کلاغ های سرگردان قصه های ناتمام را

    به خانه میرسانی اما

    تو هم چنان ساکتی.

    تو فرسوده می شوی اما ساکتی

    تو فرسوده میشوی و مرا نجات میدهی از سکوت

    و از شانه های رو به یقین خویش

    برایم سیب می چینی.