دیوار

با خود می اندیشم:

" همه عمر

از قفسی

به قفسی

 - شاید تنگتر -

کوچیده ایم!"

و تو می گویی:

" نگاه کن!

چون امواجی نا آرام

دور می شوند

در بیکرانه ی آسمان،

پرندگانِ مهاجر...!"

 تنها و تنها تر

 پریشان و پریشان تر

بهانه ی دیدارمان

در باد و برگ  

پیچیده

همیشه

همیشه...!

اگر آمدی... برای من،  مهربان!،

چراغ نیاور

پتک می خواهم!

تکرار این آوار

دیگر ، باران نیست!،

متبلور شده است!:

دیوار ی ست ، بلند!!!