سخن عشق

ای دل سخن از عشق مگو یاردل آزار

چون تیر درد سینه من با گل دیدار

مژگان بلندش که در آن نیست ترهم

صد جوشن من میشکنداز پس دیوار

این دیده من از گل مینای آن عشق

در تاب وتک وتیرو کمند است گرفتار

ای دل منشین اشک تهی گشت ودراز است

گیسوی شبودوری آن صبح گهربار

آن پیک سحر گاهی من کاش فرستد       

سوز دلو آهم بدر خانه دلدار

با مه بگو تیغ هلالش زچه تابید

شاید که شب هجر منش کرده گرفتار

دردیست مرادرپس این سینه که گر چرخ

یکدم بکشد پاره کند پرده پرگار

طاقت زچه جویم که زدل رفته صبوری

شاید که ببینم زرخش چشمه بیدار

آخر بکه گویم که نشد مهرم رازی

فاشش مکن ای سینه مفتونو وفادار

عمریست در این آتش دل شعله کشیدم

ایمان و دلم رفت چو جان بر سر آن یار

اکنون زخدا شرم کن وتیر مزن کین

عشقت بکشد آخرم آن لحظه د یدار

ای کاش که یارم بسر ناوک مژگان

قلبم بشکافد چو مسیحا بسر دار

بیدل مگوسرسخن چونکه دگر نیست

جز عشق علی در این گنبد دوار