به يادم آمدآنپيمان

«به يادم آمد آن پيمان كه باهم در سفر بستيم»
همان پيمان كه باهم روز هنگام خطر بستيم
اگر ياد تو باشد در قطار شهري عشقم
يكي هم روي پله برقي يزير گذر بستيم
صداي تيك تيك ساعت قلب دوعاشق بود
كه وقت پرفشاريهاي رگها در نظر بستيم
نخي ازدامنت بيرون نمودي من زپيراهن
به وقت رفتن ازآنجا به زلف همدگر بستيم
كه عشق ما هميشه تازه  مانندسحر باشد
دوتا پيمان زيبا هم به هنگام سحر بستيم
وآخر تلخ شد پيمان ما با خودپسنديها

همانپيمان شيريني كه مثل نيشكر بستيم

و|آن عهدي كه ما بستيم اينها را ندانستيم

«بيايد روزگاري كه چنين از غصه سر بستيم»