دل پر خون

شاید به کف آری دل ما را به نگاهی

دانی که دل غم زده ام را تو پناهی ؟

من لایق این غصه نبودم همه ی عمر

پرسم ز دل خویش کجا کرده گناهی

از جور زمانه شده ام یوسف کنعان

حتی پدر انداخت مرا بر ته چاهی

آن مادر نا مادری ام وه که چه دلسنگ

بفروخته فرزند خودش بر پر کاهی

آنکس که برادر لقب خویش گرفته ست

گاو است ولیکن نخورد برگ و گیاهی

خواهر چه بگویم همه شان هند جگر خوار

در زندگی ام موش دواند گه و گاهی

از حادثه ها سخت گذر کرده ام اینسان

افسوس گذشته بکشاند به تباهی

این درد دلم را تو بخوان در غزل من

اینبار نوشتم که نگویم به شفاهی

نازم به وجودت که شدی دار و ندارم

هر دم ز سر صدق نما تازه نگاهی

احسان نخورد غصه که از غصه بمیرد

ای دل تو قوی باش که تو پشت و پناهی .

امید وارم که این شعر تایید بشه که واقعا درد دلی بود در قالب شعر

همه تون رو دوست دارم

نظرت واسم خیلی مهمه