بیا که روزگار من چو روزگار میشود

عزیز من بیا که دل  ، با تو بهار میشود

بیا که روزگار من  چو روزگار میشود

«تو می روی ومیرود، خاطر های   سبز من»

بی رخ تو سرای دل ،چو شوره زار میشود

« تو می روی و غربتم به اوج اوج می رسد»

غروب  بی قراریم   با تو قرار میشود

« تو می روی و می بری از این دلم نشاط را»

شکوفه ی نشاط من  دوباره یار میشود

«تو می روی و می رود امید جسم خسته ام»

و با تو شاخه ی امید شکوفه دار میشود

« تو می روی و سهم من سكوت محض می شود»

با تو حدیث شعر من بوس و کنار میشود

«تو می روی و داغ من دوباره تازه می شود»

با تو به کار بخت دل ،  باز سوار میشود

=========

غزل فوق با ، تلفیقی، از مصرع های غزل زیبای جناب حسن عباسی گرامی

تذهیب گردیده که به شخصیت صبور ومنحصر به فرد این دوست ادیب بزرگوارم تقدیم میکنم..

 «کلیه ی مصرع های در گیومه از غزل زیبای ایشانست»