زنهار که دلبسته ی این شهر بمانم

درود بر جناب استکی بزرگوارم
سپاسگزارم استادم

گر که از غم ننوشتیم و نجابت کردیم
علت آن نیست که بر فاصله عادت کردیم
.
گفتن این که تو ارزنده ترین عشق منی
اعترافی ست که کردیم و شهامت کردیم
.
بی تو زیبایی چشـمان تو را حک کردیم
بی تو پشت سر لب های تو غیبت کردیم
.
گر چه یک عمر ز درد تو به خود پیچیدیم
گر چه خود در تب عشق تو عقوبت کردیم
.
قدرت عشق تو نگذاشت که پنهان بکنیم
زین سبب با همه از چشم تو صحبت کردیم
.
تو حلالم کن و اینبار ببخشم که به شوق
قصه ی عشق تو شفاف روایت کردیم

درود بانو حکیمی بافقی گرامی
واقعا شرمنده فرمودید بزرگوار
براتون ارزوی بهترین هارو دارم

منم که اینروزا هم گرفتار و هم تنبل
البته مدیونید که فکر کنید از بُعد شیرازی بودنم میگم

شاد باشید زهرا بانوی گل

شعرهایت چقدر زیبایند
چون سحرگاه و جنگل و باران

شعرهایت چو شهد لب شیرین
مثل انگور فصل تابستان

شعرهایت شمیم دل دارند
مثل دلبر ، شبیه دل داران

شعرهایت شبیه باغ ارم
دسته ای گل بدست گلکاران

یا شبیه نفوذ چشمانت
که گرفتار می کند آسان

شعرهایت بخوان که میخوانند
بادها در مسیر دشتستان

شعرهایت ببر که می بردند
عاشقان با گل و دل و دامان

شاعران جمله از برش کردند
بیتهای سلیس و ناب و روان

شعرهایی که نام تو حک کرد
تا ابد در کتیبه ی دل و جان

حالیا با تمام شاعری ات...
میتوانم نبود مشتری ات؟

درود بر سما الغزل نازنین
سپاسگزارم مهربانوی مهر و ادب
دلبر من ، ماه من، زیبای من
ماه تاب بزم شادی های من

ای دو چشمانت پرند و پرنیان
ای نگاهت اطلس و دیبای من

ایکه لبخندت به رزم غصه ها
نوشداروییست جان افزای من

خنده هایت ظلمت یلدا شکست
طول گیسوی تو شد، یلدای من

جایتان در مصدر قلب من است
جای تو، جای خدایم ، جای من

رمز چشمت رمز و راز کائنات
عشق من ، سرمایه والای من

در نجابتهای چشمت زندگیست
قطعه ی الماس بی همتای من

کشور جانم گرفتی، دستخوش
خان چنگیزی به استیلای من

تابش خورشید و« ناهید» ، منی
هستی من، حال من،فردای من

نازنینم ، دوستت دارم ، بدان
دخترم ،تک گوهرم ،دنیای من

درود سینا جان
بی نهایت ممنون وسپاسگزارم بزرگوار
بله دوست عزیز...و بالطبع شاعرا هم حساس

گر که از غم ننوشتیم و نجابت کردیم
علت آن نیست که بر فاصله عادت کردیم
.
گفتن این که تو ارزنده ترین عشق منی
اعترافی ست که کردیم و شهامت کردیم
.
بی تو زیبایی چشـمان تو را حک کردیم
بی تو پشت سر لب های تو غیبت کردیم
.
گر چه یک عمر ز درد تو به خود پیچیدیم
گر چه خود در تب عشق تو عقوبت کردیم
.
قدرت عشق تو نگذاشت که پنهان بکنیم
زین سبب با همه از چشم تو صحبت کردیم
.
تو حلالم کن و اینبار ببخشم که به شوق
قصه ی عشق تو شفاف روایت کردیم

درود جناب مهدوی بزرگوار
بی نهایت سپاسگزارم

با همان یادی که یکشب را کنارت مانده ام
تا ابد در کوچه های انتظارت مانده ام

کوچه اما انتهایش خورد ، کوی بی کسی
کوچه ای از بیکسی ها بی قرارت مانده ام

مثل دردی مبهم از بیدار بودن خسته ام
در بلندیهای اشکم سخت زارت مانده ام

در همان یلدا که فالم را گشودم خواجه گفت
از خودت دلخسته ای،از اینکه یارت مانده ام

فـال تا آمد مرا گفتی که دیگر ، مُرده دل
وز همان جا تا به امشب، داغدارت مانده ام

خوب میدانم که دنیا جز قماری بیش نیست
من ولی در حسرت بُردی ، خمارت مانده ام

بر شمال چشم بارانی خود دل دادم و....
از همین یلدا به سودای بهارت مانده ام

درود بر شما
سپاسگزارم فریبا بانو گرامی

امشب غزل بر موج دریا مینویسم
از بس تو را پایین وبالا مینویسم


امشب بنام سادگی های زلالت
من شعر هایم را چه زیبا مینویسم


امشب جریمه های مشق چشمهایت
تا صبح روی آب و بابا مینویسم


امشب تو را دارم و تا پایان شعرم
من های خود را جملگی ما مینویسم


امشب خدا هم عاشق اشعار من شد
از بس که چشمانت فریبا مینویسم


امشب تمام دوست دارم های دنیا
یکجا برای تو همین جا مینویسم


امشب تمام مهربانی ها ی عالم
من پای چشمانی فریبا مینویسم

درود بر شما
سپاسگزارم جناب عباسی بزرگوار

صبحی که طلوعش گل لبخند تو باشد
تا شب همه جا عطرِ فرایند تو باشد

گیرم همه شهر دل ما مسخ تو گردید
میمند دلم ،شهرک «میمند» تو باشد

گیرم همه فارس سر خال تو دادیم
شیراز گرو دار لب قند تو باشد

گیرم که دل کشوری از ریشه ربودی
ایران همه تاراج ز ترفند تو باشد

اما به خدا باز سر از عهد نپیچیم
وقتی دل ما در خط سوگند تو باشد

ما روز ازل دل سِپرِ درد تو کردیم
گفتیم که در بند و پدافند تو باشد

ما دل که نداریم همین کلبه ی ویران
عمری است بنام تو و پابند تو باشد

بگذار بنالیم چو قمری که در این جمع
غیر از تو کسی نیست همانند تو باشد

برگرد بیا چونکه به یاد تو در این شهر
مضمون غزل شهد شکر خند تو باشد

درود جناب محمدی گرامی
بی اندازه ممنون و سپاسگزارم
محبت فرمودید بزرگوار

وقتی اوستای لبت ، وا میگذاری
بر تاق کسرای دلم ، پا میگذاری *


وقتیکه با فردای خود یوسف ترینی
پا روی دنیای زلیخا می گذاری


شبها که میپاشی شمیم نسترن هات
ششدانگ باغی را به یغما میگذاری


نامهربانی از لبت بد نیست، اما
با مهربانان طرح دعوا میگذاری


شبهای حاتم بخشی ات ،هرچند ما را
در فی سبیل الله ، خود وا میگذاری


این عمر بیمقدار طی شد ،باز تا کی
پیمان امروزت به فردا می گذاری ؟


هرچند سیبت سهم آدم نیست ،اما
در تار و پودم نقش حوا میگذاری


در جمع مشتاقان ،کنار اسم دلجو
با عشوه ای پیوسته منها میگذاری

درود جناب عوضپور نازنین مرامم
ارادت دارم قربان
بی نهایت ممنونم بزرگوار

اسپندم و به یاد تو رفته جوانی ام
تا کی مرا به دور سرت می پرانیم

تو نو بهار ترین ، سبزه ای و آب
من آذرم ، همانکه ز جُورت خزانیم

حالی بپرس و موعد میعادمان ببخش
تا کی به وعده پشت سرت میکشانیم؟

آری، منم همانکه به خوابت سرک کشید
آری تویی همانکه به خوابم ، همانی ام

آیا که در توان تو تاب وداع هست؟
آیا به آه بدرقه ای ، می رسانی ام ؟

از من مپرس دوست کجا میروی ، چرا؟
از من مخواه ، هیچ ، بدانی نشانیم

ما را ببخش ،کودک طبعم لطیف نیست
ما را ببخش و خط خطی ناگهانی ام

ما را ببخش آرش بی مرز قصه ها
ما را ، ببخش حضرت ابرو کمانیم

تو از دیار حافظی و از تــبار شعر
من منزوی ترین غزل ، بایگانی ام

حسین دلجو