سکوت

هر وقت به اسمان می نگری خاموشی

اسمان هم اغوش ابری ست در سکوت

روی خط های شکسته قدم قدم می زنی

بدنبال یک فرشته می گردی در سکوت

فاصله ی نیست به او نزدیک می شوی

باز نمی شوی در دایره روبریت در سکوت

زخم های که از دل سر به بیرون انداخته

از درد به خود می پیچه در تنهای سکوت

از حرف های نگفته ی غم نالان و پریشانی

لال شدی سرد و خاموش در این سکوت

ای دریای پرخروش افتاب تو چرا ارامی

طوفانی می شوی  در این رقص سکوت

درون موج های شکسته ات به یاد او

اواز یک فریاد را می دهی در این سکوت

در لحظه ی ترس تک ستاره ها خاموشی

شب چرا هم اغوش ماه نشد در سکوت

گیسوانت را می کشی ای ابرهای سرد

بزرگی می کنی در پهنای این سکوت