کوچه ی شبگرد

کوچه ی شبگرد

گاهی که تو ، تمام مرا درد می کنی
خو می کنم به درد ، عقب گرد می کنی
هی هیمه روی آتش بـیـداد می کشی
هی آب ميزني به شعله، دلم سرد می کنی
گاهی چو وحی مُـلـزمی از عشق می شوی
گاهی رجیم خوانیم و، طرد می کنی
در مسلکی که عشق ندارد وجاهتی
من را بدل به هرزه ی نامرد می کنی
کابوس هر شب است حلال و حرام عشق
من را غزلسرای کوچه ی شبگرد می کنی
سائـیـده سر به سرو ز آزادگی ، ولی
تشبیه من به پیچک ولگرد می کنی
بر هر درخت نام مرا پوست می کنی
آنگاه شکوه ای ، که چه ها کرد می کنی
مشکوة تا به کی به گناه نکرده ای
از شرم عشق رنگ رخت رزد می کنی

مشکوة توکل