میل تو گر هست بسوزانیم

آمده ام وعده و اکنون وفا

شرم به رویست و به پیشانیم

من چه دهم شرح سیه  روزیم

نامه ننوشته تو  میخوانیم

یم چه خجل گشته از این اشک من

 موج فرو خفته که طوفانيم

خشک کویریم و عطش دیده ای

وعده ندادی که تو بارانیم

نیم شب و باب دعایم چه باز

خود گله کردی که نمیخوانیم

مرگ برو من خجل از روی تو

عشق بیا تا که بمیرانیم

وای گشایید در این قفس

مرغ پر بسته زندانیم