تقدیم مادر

دل هنوز در کوچه باغ زندگی جا مانده است کاخ الفت هم چنان شعرِ معما مانده است مادرِ محزون به مثل سال های انتظار آرزو بر دل سر کوچه هویدا مانده است تو کجائی مادرم ؟؟ بنگر به حال و روز من خاطرات کودکی در درس انشاء مانده است دست هایم را بگیر در بین دستان خودت حسرتم بار دگر بر عشق گرما مانده است شورِ عشقِ مادرم در سینۀ پر خون من مثل ساحل دفتر امواج دریا مانده است این غزل از «فاطمه» اهدای مادر می شود حرمتِ مادر ز حال و روز حوا مانده است فرقت جاوید مادر در سپهر تیره ام جا مانده است مادرم یک سال گذشت ،امّا هنوز هم نتوانسته ام بپذیرم که دیگر در کنارم نیستی... روزگار هر روز نبودنت را برایم تکرار می کند و من هر روز بر این دیکتۀ تکراری سخت اشک می ریزم ... چه غریبانه و تنها پرواز کردی مادر ، هنوز باور نکرده ام پروازت را ، آخر تو و پدرم هر کجا می خواستید بروید بلا فاصله به من می گفتید و من با تمامِ وجود همیشه در خدمت تان بودم امّا این بار من آخرین نفری بودم که فهمیدم پرواز کرده ای ، آن هم تنها !!! وچقدر تحملش برایم سخت است !!! یک سال گذشت امّا هنوز هم هر روز از داغِ نبودنت می شکنم و به اشک می نشینم و افسوس ... که ای کاش اقلاً لحظۀ پروازت در کنارت بودم ... بازهم برایم دعا کن مادر ، همیشه به دعاهای سرشارت از مهرت نیازمندم .