سنگ مزارم

از خدا، شاکر که از من جان گرفت،
غربتِ موهومِ من، پایان گرفت،

دیگر از دیوانه بازی های درد،
دیگر از شب و تب ورخسار زرد،

دیگر از رخسارِ گلگون از زدن،
دیگر از فریاد و واز رقص بدن،

دیگر از نامردمی های زمان،
دیگر از بیهوده گردی در جهان،

دیگر از ماندن درونِ آن صدف!
دیگر از رفتن به هر سو بی هدف،

دیگر از پستی ی پستوی شما،
دیگر از هر شهر و هر کوی شما،

دیگر از رقصیدنی نا خواسته،
از صدا وز خنده ی خود ساخته،

دیگر از زخم زبان ناکسان،
دیگر از شوری ی چشمان خسان،

دیگر از هر غربت بی انتها،
دیگر از هر فخر و هر نشوو نما،

دیگر از کابوس شب های دراز،
دیگر از بار لبانی پر گداز،

گشتم آسوده به حق راحت شدم،
راحت از هر محنت و وحشت شدم،

زندگانی آنقدر گردید سخت،
کآرزویم هر چه بود از یاد رفت...
......
پژواره