عبرت

تو ای خوب مقصود گل کاشتی
 لوای فقیری برافراشتی

زراعت به کنجی نهادی سوا
 به جایش بتن آرمه کاشتی

همه کوک سازت گرانی بود
 به دل جای امید نگذاشتی

تو یاران را از برای کسان
 نهادی ولی فتنه برداشتی

 صنایع به دست تو در خواب رفت
افول فنون ساده انگاشتی

کنون وقت رفتن به بختت نگر
که دوسیه ای تیره بگذاشتی

 چنان تار چون عمق دریای ژرف
سیاهی ز کارت نپنداشتی