بیرق کن نویی

۱- آنچه به حس دریافتم:
نامش شاید وسوسه باشد، اما جوهره‌اش آتش است؛ آتشی که نه فقط می‌سوزاند، که معنا می‌زاید.
با شعری روبه‌روییم که جهان را نه با خبر، که با زخم می‌سازد. درون آن، جزیره‌ای‌ست که خنجری در خود پنهان دارد؛ دریایی‌ست که اشک، آن را یخ زده کرده؛ و زبانی‌ست که خشم را نه فریاد، که بیرق می‌نامد. اینجا وسوسه، پناهگاه است، نه گناه. بخشایش، زوال می‌آورد، و تنها «تو»یی هستی که راز تبردها را می‌دانی.
این شعر، بیش از آن‌که «نوشته» باشد، افتاده است؛ در دل سنگلاخ، در سایه‌ی بیرق‌های فرورفته، در کن‌نویی‌هایی که نام‌شان را هیچ فرهنگ‌نامه‌ای نمی‌داند، اما دلِ زخمیِ ما آن‌ها را می‌شناسد.
با خواندن این شعر، نه به جهان، که به زخمِ جهان نزدیک می‌شوی. نه به معنا، که به ستیزی که معنا را زاییده. اگر جرئت آن را داری که با «مرگ، که تنها همراه بیرق‌هاست» روبرو شوی، این شعر، آینه‌ای‌ست بی‌پرده برایت.

۲- آنچه به عقل دریافتم:
این شعر، اعترافی فروخورده است؛ نه از سر شکست، که از تیزهوشی در برابر جهان و زوال‌هایش.
از دیدگاه روان‌شناختی، ما با شاعری روبه‌روییم که دچار درهم‌تنیدگی احساسات متناقض است: او هم از وسوسه می‌گوید، هم از خشم؛ هم نام خود را «زوال» می‌گذارد، هم «آتش»؛ و در این تناقض‌ها، ما نه یک بحران، که یک خودآگاهی تند و تیز را می‌بینیم.
شاعر، به‌گونه‌ای دگرگون‌شده از آسیب و بینش سخن می‌گوید؛ به ما می‌گوید که در دل تنهایی، چیزی یخ می‌زند، و آن چیز نه فقط دریا، که امکان دگرگون‌سازی احساسات است. این یخ‌زدگی، نماد افسردگی نیست؛ بلکه نوعی توقف برای دیدن دقیق‌تر درد است.
در بندهایی چون «نام من جزیره‌ای‌ست که خنجری در خود دارد»، با مفهوم یونگی «سایه» مواجهیم: بخشی از روان که ناخودآگاه‌ترین و خطرناک‌ترین لایه‌ها را در خود نگه می‌دارد. جزیره در این‌جا، خودِ منزوی‌شده و صیقل‌خورده‌ی شاعر است؛ اما خنجر، حافظه‌ی زخم‌های پنهان اوست که هنوز بیرون نیامده‌اند.
اما چشم‌گیرترین عنصر، حضور مدامِ «تو»ست؛ در روان‌شناسی تحلیلی، این «تو» می‌تواند آنیمای شاعر باشد؛ تصویر ناخودآگاه مؤنثی که شاعر با آن در گفت‌وگوی دائم است، و تنها به واسطه‌ی آن، قادر است به جهانِ بیرونی معنا ببخشد.
از نگاه فلسفی، شعر با واژه‌هایی چون «بیرق»، «دشنه»، «مرگ»، «بخشش»، «زوال»، ما را به قلمرو هستی‌شناسی می‌برد؛ جایی که زندگی، در بند نام‌ها نیست، بلکه در کشاکش دائمی میان میل به بودن و آگاهی از فروپاشی معنا پیدا می‌شود. اینجا با شاعری مواجهیم که نه به «معنا»، که به ویرانه‌ی معنا خیره شده. او حقیقت را نه در «روایت»، بلکه در سکوتِ پس از فریاد جست‌وجو می‌کند.
نهایتاً، این شعر پرچمی‌ست که در طوفان فرو رفته اما هنوز به آن امید بسته‌اند. شاعر، در واژه‌هایش نمی‌خواهد نجات پیدا کند؛ او تنها می‌خواهد دیده شود، در آستانه‌ی مرگِ معنا، با چشمانی که از زخم‌های مکر لبریز است.