سوزان به موبدی رفت گفته پرسمان:
«گر شاه مرا بساخت آزار چرا هلان؟
گر شاه مرا بساخت دوزخ چرا توان؟»
موبد به باد شنید از گوی جاودان
پاسخ به سوختگان آرام بداد فهمان:
«هیچ رازِ شاه ندید مردم که ما پَستان،
نز چشمِ من و تو نز چشمِ راهبران
گر مردِ نیک مگر شاه رد ز مهربان؟
گر مغزِ خوش مگر از یاد کُنَد بُران؟
گر آبِ پاک مگر ژوش نباد روان؟
گر داغِ گُر مگر چوب نباد فَزان؟
این بیمِ سرد به چیست گر دستِ شاه مهران؟»
سوزان بگفت «چه مهر گر پادْشَه ساخت جهان؟»
زین در سپهر موبد داد چشمِ بسمستان:
«گیتاْ مرا اگر دید از چشمِ کهنکلان،
رنج چیست ار رفته از یک بندِ دیدگان؟
رنج است چو پرتو از تارا به کاهکشان،
یک تاپِ دل که در شاهسینه کرد خَنان,
یک اشکِ بارشی کز ابر بگشت فَشان،
وان اشکِ خُرد که در ژو گشته پیوستان
رنج کارِ این جهان مَر یار مَترس ازان،
بیا که رنجبر را با یار کنیم کَهان
راست است که ما بُویم زین رنجه سوختگان،
تا ما چو رُستِ گُر باشیم ز سختِ جان
مَر اشکِ گریه باد افسرد ز چشمسان؟
مَر تابِ اختری خاموش ز پهنکِهان؟
مر دل که در شَه باد افگر و سرکشان؟
مَر کینِ چک ز ابر کآن داده از دستان؟
مَر چک که در ژو شد خواهد که گسلان؟»
احسنتم را پذیرا باشید