بهار سپید

تو،
با دست‌هایِ روشنت،
زمستان را به خاطره می‌بندی
و در هر شکوفه،
گشوده‌ای به بی‌نهایتِ رویا.

درود برشما بانو خدابنده ی عزیزم
بسیارزیباودلنشین بود

من،
در میانه‌ی بودن و شدن،
تماشاگرِ توام؛
تو،
با دست‌هایِ روشنت،
زمستان را به خاطره می‌بندی


سلام معصومه بانوی ادیب و نازنین

بسیارزیبا و سرشار از احساسی پاک و لطیف نگاشتید

عیدتان مبارک
سال و سالهای خوشی داشته باشید

درود بانو
سپیدی زیباست
سال خوبی داشته باشید

درود بر شما بانو خدابنده

سال نو مبارک

قلمتان نویسا

عالی

درود
سال نو مبارک

درود بیکران خانم خدابنده
زیباست

درودتان شاعر بانو خدابنده ی گرامی🥂👏🌹🌻🌻🍁🌷☄️☄️🌼✨

درودتان شاعر بانو روزبهانی ارجمند✨☄️🥂👏👏🌹🌻🌻
سالی پر از سلامتی و برکت و بهروزی در پیش روی خود داشته باشید 🌷🍁🌼🌻🌻🌹
قلمتان پایا👏🥂☄️✨✨

سلام بر شما ادیب خدابنده لو
زیبا سروده اید
سال نو مبارک
در پناه خدا

درود
سپیدی جاندار و زیباست. لذّت بردم؛ سپاس.
در بند اوّل، بجای «پیشانیِ خاک» پیشنهاد می‌شود: بومِ زمین. بوم (به‌معنیِ زمینۀ نقاشی) با کلمات «قلم» و «نقش» تناسب دارد که در همین بند آمده است؛ و زمین با «آسمان»...
به گمانم این جانشینی، کلام را رساتر و معنی و تصویر را روشن‌تر می‌کند.
«بومِ زمین» از سوی دیگر زیباییِ ویژه‌ای در خود نهفته دارد: از معانی باستانی بوم، سرزمین و ناحیه و سامان و مانند آنهاست و نیز به‌نوعی متضمّن معنی زمین (زمین غیرآبادان و ناکاشته یا زمین کاشته. ← لغتنامه) است:
«کشوری را که عدل عام ندید
بوم در بومش ایچ بام ندید.» (حکیم سنائی).

اگرچه این نکته بصورت پیشنهاد مطرح شد ولی منظور اصلی دقّتِ بیشتر در واژه‌گزینی بوده است.
نوروز و نوسال فرخنده