زیبا و دل انگیز نگاهی داری
بر دیدۀ خود هلال ماهی داری
هم روی ِسپید و سیمگون چون دم ِصبح
هم زلف ِچو نیمه شب سیاهی داری
با ناز و کرشمه ای که داری در چشم
در هر دل ِ اهل ذوق راهی داری
این تیره سرا نه درخور ِ جلوۀ توست
در کرسی و عرش جایگاهی داری
با خرمن ِ مویی که به سر بافته ای
بر تارک خود افسر ِ شاهی داری
حُسنی ازلی تُراست کآن را به ابد
گر خواهی و هم اگر نخواهی داری
حُسن است و کمال کسوت ِ جان و تنت
زو پیرهن و تاج و کلاهی داری
چون فضل و جمال هردو یکجا با توست
هرجا که رَوی مقام و جاهی داری
دانم که چه سان ز من دل آسان بردی
با خویش یقین مهرگیاهی داری
از روی ِ عتاب گاه در من نگری
با من سرِ لطف گاهگاهی داری
کام ِ دل من تو سهل و آسان ندهی
تا کوی وصال راه و چاهی داری
باور نکنم که با مَنَت مهری نیست
دلسوزی و مهربان نگاهی داری
هر چند خَلیدم دل از این سوز فراق
من هیچ نگویم تو گناهی داری
گاهی فتدت چو سوی قلبم گذری
آسوده بیا که سرپناهی داری
هرگز نشود ز دل برآری آهی
جانسوز و اثر گذار آهی داری
وقت است به انصاف نمایی نظری
یکسان به نظر چو کوه و کاهی داری
روزی سحر ِوصل تو از راه رسد
همچون شب ِتیره خود پگاهی داری
تنها نه «غمین» به بندِ قندِ لبِ توست
در عشوه گری نه لب، سپاهی داری
دلنشین
بسیارز یبا
هزاران درودبرشما