چوب کبریت

چوبِ کبریت

آنکه از آتشِ او خرمنِ ما سوخته است
حاصلی جز ضررِ خویش نینْدوخته است

از ستم مُلکِ سلیمان بشود بهرِ کسی
خویش را جز به زرِ ناسره نفْروخته است

عاقبت آهِ ستمدیده شود آتشِ او
این لباسیست که خود بر تنِ خود دوخته است

چوبِ کبریت اگر شعله به جانش افتاد
آتشی اَست که خود بر همه افروخته است

وای بر حالِ کسی کز زبَر و زیرِ جهان
عبرتی از دلِ تاریخ نیاموخته است

✍علی پیرانی شال(آرام)