نقشی عاشقانه

دوس دارم از لابلایِ سیمای پر خار غصّه
رد بشم برم جایی که، هیچ کسی ازم نپرسه
از کجایی تو؟ کی هستی؟ غریبی یا آشنایی؟
بی دلی یا دل ربایی؟ اهل وصلی یا جدایی؟
دوس دارم برم به جایی، که هواش پراز امیده
کوچه هاش بویی به غیراز، بوی آزادی نمیده
غنچه هایی رو ببینم، که روزا شکفته میشن
حرفای به حق و تازه، آشکارا، گفته میشن
 منظری میخوام که غیراز، جلوهٔ خدا نباشه
جاده ای از توی جنگل، به سمتِ قلّه جدا شه
قله ای که بشه اونجا، موج دریا رو نگا کرد
بر روی امواج، نقشی، عاشقانه از خدا کرد