پیشکش همه دوستان شاعر, که در این خرابات مجازی قلم میزنند.

بگو ساقی آن شعر آیینه را,

بگو آن سخن های دیرینه را.

بگو ساقی آن جمله های قشنگ,

که مستم کند چون می هفت رنگ.

بگو ساقی آن نغمه های وزین,

ندارم دگر تاب غم , تاب کین.

بگو ساقی آن شعر آیینه را,

به پروانه ها گو غم سینه را.

بگو ساقی آن آتش واژه سوز,

که از خواندنش مستم از شب به روز.

بگو ساقی آن شعرها وقت خواب,

غزل های چون می , همه ناب ناب.

بگوساقی آن شعر آیینه را,

برون کن زدل آتش کنیه را.

نیاور مرا آب اندیشه سوز.

که نوشید شیر و نشد بیشه سوز.

نیاور مرا می که مستم کند ,

ز بالا براورده ,  پستم کند.

نیاور مرا آب انگور ناب.

که عمری گذشت و ندیدم ثواب.

بگو ساقی آن شعر آیینه را,

برایم بخوان حرمت پینه را.

بگو ساقی از شعر نابت بگو,

رها کن می و راز خوابت بگو.