چخان

گر چخان کردم دلم مجبور بود
چوب بالای سرم از زور بود
من پذیرفتم که دست روزگار
از نوازش کردن من دور بود
راست میگفتند بی مال و منال
همنشین ما فقط در گور بود
چشم وا کردم درون خانه ای
که به نان خالی اش مشهور بود
هم تو میدانی و من شاه و گدا
که سرانجامش خوراک مور بود
در ستیزِ فقر و فرزند آوری
باز می گویند اجاق اش کور بود
کور مغزان چون قضاوت میکنند
کی بدانند باطنم از نور بود
در وجودم عشق سلطانی کند
عاشقان را این حقارت زور بود