قایق‌ها

قایق‌ها همه چیز را می‌فهمند
برای همین غرق می‌شوند...
این شعر نیست
برخی دوست دارند شعر باشد
برخی خودشان شاعرند
می‌دانند ماه واقعا ماه نیست
رود و برکه و دریاچه و اقیانوس
همه یک چیزند
کلمه، کلمه است
ناگهان چیز دیگری خوانده می‌شود...
وقتی مثل غریبه‌ها حرف می‌زنیم
کلمات
بی آنکه بخواهند زیر گریه می‌زنند
وقتی نه کلمه‌ای هست، نه مایی
هر قدر زندگی کنیم
کوچک‌تر می‌شویم...
مثل قایق‌‌های کاغذی غرق شده...
مگر ترس همین نیست؟
همین نیست که باید برگردیم؟...
 

 

مهتاب محمدی‌راد