تسلیم

آخرین جیغ سکوتم  که صدایم باشی
وارث تیغ سقوط که شفایم باشی

بین فرمان خدا و لب تبدارت من
به لبت گاز زدم تا که خدایم باشی

شهر خالی شده از جمع هوادارانت
مانده ام تا که بیایی و حوایم باشی

بعد اعجاز تو با قوم بنی اسرائیل 
دل به دریا زده ام تا که عصایم باشی

در جهانی به موازیت  اینجا شاید
قبل آهو شدن من تو رضایم باشی

ماهی کوچک چشمان شما خواهم بود
تو اگر خشک ترین چشمه برایم باشی

من در آغوش من از نیمه ی شب بیدارست
کاش میشد که یک امشب تو به جایم باشی
مجتبی شفیعی(شاهرخ)

با احترام به ساحت بلند شعر و ادب ایران زمین
و با درود به ناخدای کشتی ناب جناب ملحق عزیز
ایضا درود بر صاحب اثر، دوست و شاعر خوش ذوق، پخته قلم جناب شاهرخ خان شفیعی عزیز

پس از مدتها فست فود خوردن آنهم از سر ناچاری، یک وعده غذای خانگی، اصیل و خوشمزه واقعا میچسبد بویژه اگر شام باشد و دورهمی البته بستگی به ذائقه‌ی شخص دارد و ممکن است عکس آن رخ بدهد.
به هر حال این مصداق بارزی‌ بود تا بگویم چقدر خواندنِ این غزل نوشِ جان و گوارای روانِ منِ مشکل پسند و دیر پسند شد.
غزلی پیراسته در ساختار و محتوا با مضامینی زیبا و قابل تامل در "بحر رمل مثمن مخبون محذوف" با آهنگ "فعلاتن فعلاتن فعلاتن فع‌لن"

از ویژگی‌های خاص و منحصر به فردِ این اثر می‌توان به این موضوع اشاره کرد که؛ مانند اغب آثار شاهرخ خصوصا غزلیات رد و نشان یا رنگ و بویی از داستان خلقت و هبوط آدم حس می‌شود که به زعم نگارنده از نوع نگاه و دغدغه‌ی ذهنیِ شاعر- نه تنها به این موضوع - بلکه به مسائل و اتفاقاتی که بدست آدمی‌زاد رخ می‌دهد، برگرفته می‌باشد. این ویژگی در ابیات آغازین غزل بویژه در بیت دوم با شیطنتی شیرین که بسیار چشیدنی‌ست، به وضوح قابل فهم است.

سرکار خانم عجم به نکته‌ای در آغاز غزل اشاره داشتند که کاملا درست است. از طرفی اما با شناختی که از قلم شاهرخ دارم گمان نمی‌رود که این شاعر اشراف بر این امور ساده نداشته بلکه، با حذف شناسه‌ی "م" به قرینه‌ی لفظی در مصراع دوم، اقدام به یک ساختار شکنیِ فنی زده‌ باشند. در تئوری اگر چه سرجمع به قدر یک هجای کوتاه از قلم افتاده، در عوض بیت از برچسب "کلیشه‌ای" مبرا گشته که در نوع خود قابل توجه‌‌ است ضمن آنکه به نظرِ نگارنده خدشه‌ای در غنای کلام رخ نداده است و وزن کلام با یک مکثِ بالقوه بعد از واژه‌ی سقوط، به شیوه‌ی "شهناز نوازی" حفظ گشته.
غزل در میانه با مضمونی قابل تامل به اوج می‌رسد. واژه‌هائی نظیر اعجاز، قوم بنی اسرائیل، دریا و عصا اگر چه ممکن است ذهن خواننده را به سمت و سوی داستانی از گذشته‌های دور سوق بدهد اما، آنچه که نزدیک است و تازگی دارد اتفاقات و مسائلی‌ست که در این روزگار وانفسا دل به دریا زدن و طلبِ "عصای موسی" کردن را مقوله‌ای می‌سازد که نوشتن در بابش قلمی سرخ می‌خواهد و سری سبز.
به همین مقدار بسنده می‌کنم چرا که مراد از این روده‌درازی گشودن پنجره‌ای سبز با سوی باغ این غزل بود برای برداشت خوانندگان عزیز ضمن آنکه اشاره‌ای می‌کنم به بیت پنجم که نمی‌دانم سهوالقلم است یا حرفی جا مانده که مصراع اول این بیت را گرفتار سکته‌ی وزنی کرده است.


با احترام
ابراهیم هداوند
۱۸ مهر ۱۴۰۳