هذیان های شبانگاهی

خنده ای در سکوت بغض 
.فریادی در خاموشی ابر های تیره   
حافظه ای عصیانگر که رهایم نمی کند 
کاش در تبلور بیداری ،،در طلوع احساسات جاودان  میشد غروب تنهایی من را کسانی ببیند که دوستشان دارم 
..چه زود در مسیر یافتن خویشتن پیر شدم
 هنوز به سرمنزل مقصود نرسیدم 
..خسته ام از جنون پرواز در افق های بیکران خیال ..شعر هم یاری ام نمی کند .
.مردی که ماه را در آینه ی خورشید ندید ..
از انتظار شبانه بیزار بود
 ..عمری رقص آفتاب را بر فرای باور تاریکی آرزو کرد 
و حالا از سقوط در تنگنای وجدان خویش می ترسد 
..من در کوره راه یادها ،آواره ترین گریه ی کودکانه ام ..

عادل دانشی ..هذیان های شبانگاهی