حرف ناگفته دل

 

گاهی یک بغض فرو خورده  مرا
راه نفس میگیرد 
حرف هایی که نگفته  به دلم مانده هنوز 
به که باید گفتن 
آنکه باید نشنید  
گفتگو با دگری هم که مرا 
رغبت نیست 
حرف دل را نتوان گفت به اغیار همی 
حرف دل  زمزمه ای شیرین بود 
که ز بس گفته نشد 
که ز بس ماند به دل  
عاقبت چون گل نشکفته به سرمای خزان پر پر شد 
و نشانی دگر اندر دل من هیچ نباشد ز سخن 
در دلم مانده کنون مشتی شکایت و گله   
گله از دست خودم 
گله از دست تو و دست دلم 
و شکایت ز همه 
دل من یخ زده و خاموش است
دل من در سوگ است
دل من در سوگ 
همه آن حرف و حدیثی است  
که با تو به اشارات سخن میگفتم 
و فقط بود سکوت پاسخ آن 
یا به بیراهه زندن هایی که انگار
ندانستی که مقصود تویی
و گهی لبخندی 
یا که یک قطره اشک 
دل من در در سوگ  
حرف هایی که نگفت با دگری میگرید 
دل من بسکه سخن با تو نگفت 
بس که آهسته و آرام در این گوشه تنهایی نشست
دل من سخت شکست 
دلتان شاد ز هر رنج و غمی
ولی ای کاش که بعد از دل من هیچ دلی 
حرف ناگفته نماند به دلش