آوای خیال در شب

آوای خیال در شب

در شب‌های پر از سکوت، وقتی صدای جیرجیرک‌ها چون آهنگی مرموز و پیوسته در گوش‌هایم  طنین می‌اندازد، خیال‌هایم به پرواز درمی‌آیند. هر صدا، هر نغمه، پاره‌ای از ذهنم را به جهانی دیگر می‌برد؛ جهانی که در آن واقعیت و خیال در هم تنیده‌ است

صدای جیرجیرک‌ ها در پستوی خانه همچون پژواکی از عمق زمان، مرا به یاد خاطراتی می‌اندازد که شاید هرگز وجود نداشته‌اند. در این لحظات، خودم  را در آینه‌ای از افکار پراکنده و رؤیاهای نیمه‌تمام می‌بینیم. آیا این صداها، نغمه‌های ناشناخته‌ای از اعماق وجودم هستند، یا تنها بازتابی از تنهایی و سرگردانیم؟

خیال‌هایم در تاریکی شب، چون سایه‌هایی بی‌وزن و بی‌مرز، در میان واقعیت و رویا پرسه می‌زند. هر جیرجیری که به گوش می‌رسد، پرده‌ای از این دنیای نامرئی را کنار می‌زند و مرا را به سوی ناشناخته‌ها می برد.

چه ارامش ترسناکی..

آیا من در این بازی بی‌پایان، تنها شنونده ی صداهای مبهم شبانه‌ام یا خودم خالق این آواها و خیال‌های بی‌پایان هستم؟سوالی که حتی جوابش را هم خود نمیدانم...