سوارِ بی‌نشان

(این شعر مربوط به دوران ۱۵ الی ۱۶ سالگی من است، اما برایم خاطره است هر چند ممکن است چندان دلچسپ نباشد)

گیر دستم ای صنم، ای مه که نورِ اَنجُمی!
بی کسی افتاده ام، افلیجِ بی جان و جُمی

جَنَّت و رضوان و فردوسِ برین خواهم فروخت
گر بنوشم از میِ سرخینِ لعلت من خُمی


من چه باکم باشد از بوسه به گندم گون رُخَت؟
جَنَّت و رِضوان بداد آدم به خوشه گندمی

گر بیندازی حجاب و رخ نمایانی به خلق
از در مسجد بیندازی به مِیکَد مردمی
(میکد:میکده)
.........
ای فدای ردِّ پایت ای  سوارِ بی نشان
شاهدِ هر جایی اما در همه عالم گُمی

تا تو در بازارِ عشقی، صادقت چون میخرد
یوسفان مصری و آهویْ چَشمانِ رُمی؟