سوگواری

سوگواری
نیمه شب دل را به دریا می زنم
خیمه ای بر دشت و صحرا می زنم
زیر باران در دل شب بی قرار
هیمه ی آتش به جان خسته برنا می زنم

گور دل را می کنم با چنگ و نی
مست دردم می زنم پیمانه هی
راه رفتن بسته، بهتر تا به پی
میزنم خود را چو دیوانه به جی

شرم  دارم  از  غریب وآشنا
بستری گسترده ام بر روی چاه
تا سقوطم دم به دم خوانم دعا
هی بگویم بی گناهم ای خدا

درد ها را می نویسم  از تعب
درد دارم در نگاهم  بی طرب
درد می بینم به روی مردمان
آه سردی می کشم  از هر طرف

خانه ی سرد کوچه گردم می کند
درد دوری دوره گردم می کند
بی صدا نالم میان شانه ها
سوگواری هرزه گردم می کند

باد می پیچد میان گیسوان
در پریشانی نشان دارم از آن
پای می کوبم به روی زخم دل
می گریزم از خودم در گور جان

های مردم این منم یک بی نشان
گمشده در شهر اندوه زمان
عاقبت افتم به پای بی کسان
تا نیافتم زیر پای کرکسان

کو در این شهر مرد میدان سپاه
سر به نی هر کس که بر تابد نگاه
خوش درخشد ماه رخشان درسما
نور  تابد از دل تاریک  چاه

نیمه شب گویا که در صحرای درد
سر بریدند گردن افرازان  مرد
روی خون آلوده ی این خاک سرد
مهره های  بر کنار از تخته  نرد

آه دردی خفته در خاک  غریب
در دل شب می رباید دلفریب
این صدای عابر دلباخته
می زند مضراب غم بر ناشکیب

سخره ی دیوانه ی میدان شهر
با لباسی پاره از  کرباس قهر
خاک می پاشد به روی گلرخان
اشک می بارد چوالماس و گهر

که چرا زیبای من در زیر خاک
خفته و این دلبران از غصه پاک
بی خیال درد و اندوه من اند
از چه می خندند به این اندوهناک

۲۵تیر۱۴۰۳
آذر.م