توتیا

زنی را از جنگ های جهانی بیرون میکشم
زنی را
در میدان کنکورد، گردن میزنم
زنی را میزایم، 
که شبیه مادرم بود
و زنان بسیاری
در گیلاسها میرویند
زنی
توتیای کرانه ی نیلی،
زنی به طعم تبسم
که هیچ زنی شبیه اش نیست
زنی
که فرشته ی کوچک مذکری دارد، غمگین
و بادبادک ها را
به ساعت زخم تازه میبوسد
.
.
.

من
از پس قرن های سرد
از پی قمریان مویه گر
و گلبرگ غرابه های غزل
من
از نتها و آواهایی شاد
و تپانچه ها و تیغ ها
من از بومهای آغشته به فصول رقیق،
از بزم تاجران  عطر
و الیاف رز و وتیور
_آنگاه که  روان_خون نارس ابرها به غرفه های شیرالود می ریزد_
می آیم...

من، زنی
در فراسوی زمان
فراروی کلیشه های زمین
زنی امیدوار
به قله های نپوییده
زنی
برای شگفتی و رویا ام

مرا
به شیوه نرم سرشتم بخوان! 
به ظرافت کفشهای ماه  و جاده ابریشم
که من
با دستهای تو

ترجمان یک زنم..